Πριν πάτε να ψηφίσετε...

Κοιτάξτε εδώ για τα χρέη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για δάνεια που καλούμαστε και εμείς να πληρώσουμε τώρα και προσπαθούν να γλιτώσουν αλλάζοντας ονόματα στα κόμματά τους...
Ή δείτε το παρακάτω βίντεο

Τι είναι η δεξιά;

Τελευταία, έτυχε να διαβάσει το blog μου φιλικό μου πρόσωπο και το θεώρησε "δεξιό". Με αφορμή αυτό τον χαρακτηρισμό, έκανα κάποιες σκέψεις που θέλω να δημοσιοποιήσω.

Η αριστερά είναι πολύ πιο εύκολη προς την κατανόηση. Εκεί έχουμε τους κοινωνικούς αγώνες, το Κεφάλαιο, το βιβλίο-βίβλος του συνεπούς κομμουνιστή και τέλος την προλεταριακή επανάσταση. Όποιος τα αποδέχεται αυτά πλήρως είναι πολύ αριστερός (κομμουνιστές και αναρχοκομμουνιστές). Όποιος πιστεύει σε αυτά, αλλά θεωρεί πως πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια ειρηνικής μετάβασης και προετοιμασίας είναι λιγότερο αριστερός (ο αριστερός μετριοπαθής(και όχι μόνο) του ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών.

Όποιος πιστεύει πως τα αιτήματα αυτά είναι δίκαια αλλά ανεφάρμοστα στην κοινωνία, λόγω της ανθρώπινης φύσης είναι ακόμα λιγότερο αριστερός(σοσιαλδημοκράτες).

Για όποιον δεν πιστεύει καν σε αυτά, μάλλον δεν του αξίζει ο τίτλος του αριστερού.

Για την δεξιά όμως τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα. Δεν υπάρχει κανένας ορισμός εδώ, ούτε κάποια κοινή ιδεολογία.

Σύμφωνα με την (αριστερογενή μάλλον) "θεωρία" του πολιτικού διπόλου δεξιάς-αριστεράς(αστοί-προλετάριοι), η δεξιά είναι μάλλον ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί τον καπιταλισμό και την καθεστηκυία τάξη (από τη στιγμή που η αριστερά εκπροσωπεί τους προλετάριους και τους καταπιεσμένους). 

Δηλαδή, ανήκουν στην δεξιά ο φιλελευθερισμός και ο αναρχοκαπιταλισμός; 

Τα δεξιά, ή μάλλον ακροδεξιά κόμματα που αντιπαρατίθενται στο παγκόσμιο κεφάλαιο και τους διεθνής τοκογλύφους, όπως λένε, είναι άραγε δεξιά; Μήπως είναι αριστερά; Γιατί σύμφωνα με την διπολική θεωρία μάλλον προς τα αριστερά περισσότερο θα γέρνουν.

Βέβαια ο φιλελευθερισμός και ο αναρχοκαπιταλισμός, αντιπαρατίθενται έντονα στην ξενοφοβία, τη θεοκρατία, τον εθνικισμό ή ακόμη και στην εθνική ταυτότητα του κράτους. Στοιχεία τα οποία αποτελούν ίσως τα βασικά γνωρίσματα της δεξιάς από μία άλλη οπτική την οποία αποδέχονται πλήρως και αυτοί που αποδέχονται την θεωρία του πολιτικού διπόλου.

Άρα η θεώρηση του πολιτικού διπόλου, είναι μάλλον λαθεμένη. Ή τουλάχιστον, ελλιπής.

Οι δε ψηφοφόροι της δεξιάς μπορεί να είναι οποιουδήποτε κοινωνικού στρώματος και επιπέδου μόρφωσης. Ωστόσο, όλοι τους έχουν κάτι κοινό. Πιστεύουν όλοι, ότι η χώρα βρίσκεται σε επικίνδυνη κατάσταση, είτε οικονομική(όπως τώρα), είτε πολεμική(απειλή πολέμου από Τουρκία, ή από αλλού).

Αν το παρατηρήσετε, όλα τα λεγόμενα "δεξιά" κόμματα μας "φοβερίζουν" για ερχόμενους κινδύνους , πιθανές εξωτερικές προκλήσεις και πολέμους , φυλετική αφαίμαξη του γένους απο την μετανάστευση, κτλπ και καλούν σε συσπείρωση του έθνους. Ακόμη και ο φόβος της χρεοκοπίας εμπεριέχει και τον φόβο της πιθανής διάλυσης του κράτους και επομένως την κατοχή του από κάποια εξωτερική δύναμη ίσως και μέσω πολεμικής σύρραξης.

Αυτό ακριβώς είναι και ο πυρήνας της "δεξιάς", ο φόβος του πολέμου, της εθνικής εξόντωσης και της κατάληψης του κράτους. Τελικά, απ'ότι φαίνεται ο σωστότερος ορισμός της δεξιάς είναι η "θεωρία του πολέμου", ή μάλλον καλύτερα η θεωρία του κινδύνου(εσωτερικού ή εξωτερικού).

ΥΓ: Η απάντηση στην ερώτηση για το αν είμαι δεξιός είναι όχι. Ωστόσο πιστεύω πως η δεξιά, όπως και η αριστερά έχουν τον ιστορικό τους ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας. Βέβαια πιστεύω πως στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η Ελλάδα χρήζει κάποιας φιλελεύθερης πολιτικής για να πετύχει κάποια πρόοδο στην οικονομία και εννοείται διάλυση του κομματικού κράτους και εξυγίανση του δημοσίου.

Για την ελληνική παράδοση και την τεμπελιά

Με αφορμή το παραπάνω βίντεο, και τη συζήτηση που είχα στα σχόλια του, θα γράψω κάποια πράγματα για την παράδοση.

Ο κύριος Δήμου, αναφέρει σε κάποιο σημείο πως πρόβλημα μας, είναι το ότι είμαστε παραδοσιακή κοινωνία και βιδωμένοι στην παράδοση.
Γενικά υπάρχει μία όλο και αυξανόμενη τάση στην ελληνική εκσυγχρονιστική διανόηση, η οποία θεωρεί την παράδοση κάτι ως κακό ή ως κάτι άχρηστο και στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαμε να το αξιοποιήσουμε για να βγάλουμε φράγκα(μέσω τουρισμού).
Υπάρχουν ωστόσο και αυτοί που πιστεύουν ότι ελληνική παράδοση είναι το ρουσφέτι, το χώσιμο στο δημόσιο, η πολιτική ανηθικότητα, η αναξιοκρατία κλπ.
Αυτοί οι τελευταίοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι η παράδοση.

Παράδοση είναι η ελληνική μουσική, οι χοροί, ο τρόπος διασκέδασης, η διατροφή, η παραδοσιακή τέχνη, ο ρολος των φύλων στην κοινωνια, τα έθιμα σε κάθε τόπο και άλλα...Η τεμπελιά και το ρουσφέτι δεν γίνεται να είναι παράδοση. Θα μπορούσαν να είναι ήθη. Τα ήθη είναι οι αντιλήψεις και οι άγραφοι νόμοι της κάθε κοινωνίας. Αυτές οι αντιλήψεις,κυριάρχησαν την δεκαετία του 80 κυρίως. Οι παπούδες μας, δεν βαριόταν να πάνε στα χωράφια, γιατί σε αντίθετη περίπτωση προφανώς και θα πέθαιναν απ την πείνα. Τώρα βέβαια σχεδόν κανείς δεν καταδέχεται να κάνει τέτοιες δουλειές, γιατί μετά από 30 χρόνια καλοζωής βασισμένης στα δάνεια έχουμε κακομάθει. Βέβαια, και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν καταδέχονται να δουλέψουν στα χωράφια, γιατί εκεί όμως έχουν αποκτήσει το βιοτικό επίπεδο χάριν της οικονομία τους που έχουν αναπτύξει μέσα σε αυτά τα χρόνια που εμείς, απλά ζούσαμε με δανεικά χρήματα, και δεν καταδέχονται να κάνουν δουλειές που αντιστοιχούν σε πενταροδεκάρες. Εμείς και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είχαμε μέχρι πρότινος παρόμοιο βιοτικό επίπεδο, αν και είχαμε πολύ πιο αδύναμη οικονομία από αυτούς, φτάσαμε στην κοινωνία της αφθονίας με δανεικό χρήμα.

Αντιθέτως, η εργατικότητα ήταν από τα πιο σημαντικά ιδανικά της ελληνικής κοινωνίας, έως και πριν λίγο. Εξάλλου, είναι αποτελεί ιδανικό και για κάθε κοινωνία στέρησης. Η Κύπρος, που είναι μία κοινωνία πολύ πιο παραδοσιακή από μας(όλοι οι νέοι σχεδόν κάνουν παραδοσιακούς χορούς, οι νέοι άντρες πάνε για κυνήγι, έχουν πιο παραδοσιακή διατροφή, ακούνε περισσότερο παραδοσιακά τραγούδια) έχει διατηρήσει και αυτό το ιδανικό της εργατικότητας. Μπορεί αυτή την περίοδο να μην έχουν προβλήματα επιβίωσης, αλλά έχει διατηρηθεί ακόμη το παραδοσιακό αξιακό σύστημα (μην ξεχνάτε πως είχαν πόλεμο πριν 40 χρόνια και έχουν ακόμη προβλήματα με τους Τούρκους).

Σε μία κοινωνία αφθονίας που η επιβίωση δεν αποτελεί ζήτημα, η δουλειά θεωρείται κάτι κακό. Στην αρχαία Ελλάδα για παράδειγμα, που οι δούλοι έκαναν σχεδόν όλες τις δουλειές, θεωρούνταν η δουλειά για έναν άντρα που κατείχε κάποια θέση στην κοινωνία, ντροπή. Αντιθέτως, ο άντρας εκείνης της εποχής ασχολούνταν περισσότερο με την πολιτική, την φιλοσοφία, την τέχνη. Θέματα που πλέον θεωρούνται άχρηστα για τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, γιατί ακριβώς δεν έχουν κάποιο υλικό αποτέλεσμα. Στην ηθική του δούλου και της στέρησης που έχουμε σήμερα, μονάχα η ύλη αναγνωρίζεται. Η ίδια η λέξη της δουλειάς, έχει προέλθει από τη λέξη της δουλείας.

Η εργατικότητα, λοιπόν δεν θα πρέπει να είναι περιφάνεια. Είναι απλά το κυρίαρχο ιδανικό της σημερινής μας και άλλων προγενέστερων κοινωνιών της στέρησης. Το μέλλον είναι η τεμπελιά;Όχι, αλλά η ελεύθερη δημιουργία.

Η ενηλικίωση κατά τον Στιρνερ

Έχουν πολύ ενδιαφέρον οι απόψεις του Στίρνερ όσον αφορά τα στάδια της ψυχικής ζωής του ανθρώπου έως την ενηλικίωση του, καθώς μας βοηθά να κατανοήσουμε την σκέψη κάποιων συνανθρώπων μας, που προηγουμένως μας φαινόταν αλλοπρόσαλλη, τα προβλήματα μεταξύ μικρών και μεγάλων , εφήβων και ενηλίκων αλλά και ορισμένες κοινωνικές καταστάσεις.

Το παραπάνω σχήμα απεικονίζει απλά και περιληπτικά τα στάδια από τα οποία περνάει ένας άνθρωπος στη ζωή του.
Από την γέννησή του έως και την εφηβεία, εξερευνά τον κόσμο από υλιστική οπτική, αργότερα στην εφηβεία αρχίζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για πνευματικές αναζητήσεις, για κοινωνικές αναμορφώσεις , για εξάλειψη της πείνας και την αδικία και γενικότερα διακατέχεται από κάποιον ιδεαλισμό(εδώ πιάνουν χώρο ολοκληρωτικές θεωρίες, χριστιανισμός, κομμουνισμός). Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο έρχεται η αυτογνωσία. Ο άνθρωπος μέσω της κριτικής(της μαθηματικοποιημένης πέραν κάποιας ηθικής) και τις βιωματικής εμπειρίας καταλήγει στον εγωισμό, ή μάλλον εγωτισμό, όπως θεωρείται τουλάχιστον στην Ελλάδα για τον Στίρνερ.Έχει καταλάβει πως αυτή η ζωή δεν πρόκειται να αλλάξει μέσω κάποιας επανάστασης ούτε κάποιας οριζόντιας επιβολής ιδεολογίας ή θρησκείας. Και στο κάτω-κάτω δεν τον ενδιαφέρει κιόλας κάτι τέτοιο. Το μόνο που τον νοιάζει είναι το πως θα χρησιμοποιήσει τον κόσμο προς όφελός του.
Αυτό το σχήμα μπορούμε και το αναγάγουμε και σε άλλες περιπτώσεις και αναλύσεις, όπως παρακάτω

Όλα αυτά βέβαια έχουν ως βάση την διαλεκτική του Χεγκελ(θέση-αντίθεση-σύνθεση).

Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω, που είναι και ο λόγος συγγραφής αυτής της ανάρτησης, είναι η αναγωγή αυτό του σχήματος στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η Ελλάδα από την δημιουργία της έως και το τέλος της χούντας, ακολούθησε την πεπατημένη και τις "γνωστές συνταγές" για την συγκρότηση του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας(φάση της πραγματικότητας). Αργότερα επικράτησε ο ιδεαλισμός, ο συναισθηματισμός και τελικά ο λαϊκισμός(αριστερή ιδεολογική ηγεμονία, φάση άρνησης της καθιερωμένης πραγματικότητας)(για λεπτομέρειες εδώ!). Και τώρα βρισκόμαστε στη μετάβαση στην τελευταία φάση, όπου προσπαθούμε να αντιληφθούμε την πραγματικότητα πέρα από τις διάφορες ιδεοληψίες και τους συναισθηματισμούς.

ΥΓ. Ο Στίρνερ καταχράζεται διαρκώς από διάφορους αναρχικούς και επίδοξους κοινωνικούς αναμορφωτές. Ωστόσο καμμία σχέση δεν έχει με όλους αυτούς,όπως αποδεικνύει η παραπάνω ανάλυση αλλά και τα παρακάτω αποφθέγματα του