Για ορισμένους δημοσιοκάφρους-κριτικούς της Guardian...

Καταρχήν θέλω να διευκρινίσω πως αυτη η ανάρτηση δεν γίνεται να ενδιαφέρει τον καθένα, όπως και δεν γίνεται να ενδιαφέρει και όλους η όπερα, η φροντίδα των bonsai, οι συλλογές από αφρικάνικες μάσκες ή το πως θα μπορέσουν να κάνουν σωστό πεντικιούρ στην αφέντρα τους λινκ εδώ!

Αυτό το Post, λοιπόν το αφιερώνω στην παραπάνω σιτεμένη  κυρία(Germaine Greer) συντάκτη της εφημερίδας Guardian για την κριτική της στην ταινια-κορωνίδα της nouvelle vague: Jules and Jim
http://www.theguardian.com/books/2008/may/24/francoistruffaut.worldcinema

Η ταινία αυτή του αύμνιστου  σκηνοθέτη Francois Truffaut καταπιάνεται με την μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων(φιλικών και ερωτικών) και περισσότερο μάλλον με την ψυχοσύνθεση της γυναίκας(τυπικό nouvelle vague δηλαδη).

Στην ταινία, λοιπόν πρωταγωνιστούν δύο κολλητοί φίλοι, o Jules και ο Jim.
Ο Jim ενσαρκώνει το αρχέτυπο του περιπετειώδους και ερωτικού άνδρα που η καθημερινότητα και η ρουτίνα τον σκοτώνουν και κυριαρχείται απο συναίσθημα ενώ ο Jules τον ήσυχο, ήπιο και ντροπαλό μάλλον άνδρα , που δεν του στερείται όμως το πάθος και ζεί μία ζωή βασισμένη περισσότερο στην λογική παρά στο συναίσθημα. Δημιουργείται έτσι με αυτό τον τρόπο ενας ενδιαφέρον διπολισμός, μέσα από τον οποίο δημιουργείται μία δυνατή φιλία.
Η Catherine, μπαίνει ανάμεσα τους, χωρίς όμως να καταφέρει να χαλάσει την φιλία τους.
Η Catherine όμως δεν είναι η καθημερινή γυναίκα, είναι η απόλυτη γυναίκα.
Ενσαρκώνει το αρχέτυπο της γυναίκας.
Είναι ευερέθιστη , συναισθηματικά ασταθής, άπιστη, ευαίσθητη, ταυτόχρονα όμως πολύ σκληρή(σε ένα σημείο αναφέρει πως κουβαλάει βιτριόλι για να το ρίξει στο πρόσωπο του ενδεχόμενο άπιστου άνδρα) και γενικά είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε σήμερα άτομο με διπολική διαταραχή.
spoiler alert!!!
Τελικά η Catherine οδηγεί σε θάνατο τον εαυτό της και τον Jim πέφτοντας εσκεμμένα από μία γέφυρα με το αυτοκίνητό της, γιατί απλά δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός οτι ο Jim την έχει ξεπεράσει και θα παντρευτεί άλλη!
spoiler alert!!!
Ξέρω σας ακούγονται κάπως μισογύνικα και αντιφεμινιστικά όλα αυτά, αλλά τη να κάνω, αυτό θέλει να πει ο ποιητής εδώ. Εξάλλου είναι συνηθισμένη θεματολογία της  nouvelle vague η ασταθής γυναίκα (μάλλον επειδή έχουν και αμέτρητες χυλόπιτες οι δημιουργοί τους). Απο τον Francois Truffaut και τον Godard(Une femme est une femme πχ) έως και τον Eric Rohmer(Pauline à la plage πχ).

Η εν λόγω σιτεμένη  κυρία(Germaine Greer) λοιπόν, έγραψε κριτική για αυτή την ταινία πριν κάποια χρόνια στο Guardian.
Αφού βέβαια εκθείασε την ελευθεριότητα που διακατείχε τη πρωταγωνίστρια(ανέφερε μάλιστα ότι αποτέλεσα πρότυπο για αυτήν και άλλες γυναίκες την δεκαετία του 60) , που ήταν σπάνιο τότε σε αντίθεση με σήμερα και το θεωρεί αξιέπαινο για εκείνη την εποχή (η Catherine έκανε σεξ πριν τον γάμο και διέπραττε συνεχώς απιστίες), υποβίβασε την ταινία σε gay ρομάντζο, αναφέροντας ρητώς, πως η Catherine αποτελούσε ουσιαστικά τον μεσάζοντα στην ομοφυλοφιλική σχέση των Jules και του Jim , που ποτέ όμως δεν κατάφερε να εκφραστεί σεξουαλικά καθώς ο συντηρητισμός της εποχής και η σεξουαλική ανωριμότητα των πρωταγωνιστών δεν το επέτρεψαν...

Μήπως θα' πρεπε να δράσουμε οι cinefil σε αυτη την περίσταση και να πετάξουμε την εν λόγω "κριτικό" απο την Guardian;
Δεν γίνεται το κάθε τσουτσέκι(σιτεμένο και μή) να χαίρει τέτοιας εκτενούς ακρόασης απο την Guardian και να παραπλανεί το cinefil κοινό και τα νέα παιδιά που προσπαθούν να ψαχτούν με τον κινηματογράφο!
Δεν γίνεται δηλαδή επειδή πίπωσε πριν 100 χρόνια κάποιον προϊστάμενο της Guardian να διαβάζουμε έως και σήμερα τις κριτικές της!