Πλέον, (και κυρίως στην Ελλάδα) για να ακουστεί και να μην χλευαστεί η άποψη κάποιας αυτόνομης προσωπικότητας, θα πρέπει να συμβαδίζει με ένα από τα δύο είδη του Political correctness.
Αυτά τα είδη είναι από την μία πλευρά ο εγκεκριμένος και "επιστημονοποιημένος" λόγος του νεοφιλελευθερισμού και από την άλλη, η επίσημη άποψη της αριστεράς και του "λαϊκού" "κινήματος".
Ο αποκαλούμενος ως νεοφιλελευθερισμός, ξεκινάει μάλλον από την σχολή του Σικάγου. Τη δεκαετία του 70, κυριαρχούσε στα πανεπιστήμια η άποψη πως κάθε κρίση του συστήματος, οφειλόταν στην επέμβαση του κράτους. Το "κίνημα" αυτό απαιτούσε την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση όλων των υπηρεσιών, την κοπή κάθε είδους πρόνοιας και την κατάργηση των συνόρων. Και βεβαίως τον κοινό φορολογικό συντελεστή και την κατάργηση του κατώτερου μισθού.
Βέβαια, πολύ εύκολα, μπορεί κάποιος να διακρίνει πως αυτές οι θέσεις, δεν είναι τίποτε παραπάνω από επιστημονικοποιημένη κάλυψη της ασύδοτης δράσης των μονοπωλίων και κάθε άλλο παρά γνήσιο προϊόν της διάνοιας κάποιων ατόμων. Ο δογματισμός τους πηγάζει από το γεγονός του ότι οι απόψεις αυτές θεωρούνται πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένες. (θα αναπτύξω περαιτέρω την άποψη μου για τον νεοφιλελευθερισμό σε άλλη ανάρτηση).
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η εγκεκριμένη άποψη της αριστεράς. Αυτή πηγάζει από την αναζήτηση του απόλυτης και "σωστότερης" κομμουνιστικής κοινωνίας. Η αριστερά θα είναι πάντα δογματική, γιατί το δόγμα αποτελεί αναγκαίο στοιχείο της σύστασής της. Ακόμη, ένα κυρίαρχο στοιχείο της κομμουνιστικής κυρίως αριστεράς είναι η προσπάθεια για απώλεια κάθε είδους ατομικότητας προς όφελος της κολλεκτίβας και διαφορετικών ατομικών θέσεων.
Εκτός αυτού του κυρίαρχου διπόλου υπάρχει και άλλα είδη του political correct, που πλέον έχουν αρχίσει να χάνουν την αίγλη τους, όπως αυτό του Χριστιανισμού. Και μέσα στον χριστιανισμό, υπάρχει το political correct του κλήρου.
Αυτά τα 2 είδη του political correct έχουν καταδυναστεύσει και αλλοιώσει την διανόηση και σκέψη των αυτόνομων προσωπικοτήτων και αποτρέπουν την πολυφωνία. Είναι δύσκολο πλέον, κάποιος να ξεφύγει από τους περιορισμούς που τους θέτουν αυτές οι "κλίκες" και να έχει κάποια αποδοχή και προβολή.
Οφείλουμε εμείς που ισχυριζόμαστε πως φέρουμε ατομική άποψη να συλλογιζόμαστε ελεύθερα, δηλαδή πέρα από τα "καλούπια" που μας προσφέρονται την κάθε χρονική στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου