Έως και το τέλος του εμφυλίου πολέμου η αριστερά στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό συμβάδιζε γενικά με τις αξιώσεις του κομμουνισμού και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης-ανεξαρτήτως για το εαν είχε δίκαιο ή όχι. Έχει κάνει λάθη στη πορεία της ωστόσο έμενε πιστή στο προλεταριάτο και τα συμφέροντά του. Ακόμη και ο Σταλινισμός, που όλοι ξέρουμε πόσο κακός ήταν για τον σοσιαλισμό και την αριστερά, ήταν πιο προλεταριακός στις αρχές του από αυτό που ακολούθησε μετέπειτα.
Την εποχή του σταλινισμού λοιπόν, αυτής της μαύρης εποχής του κομμουνισμού, λοιπόν ξεπήδησε η "αστική" τάξη νέου τύπου. Αυτοί ήταν οι γραφειοκράτες, τα μεγάλα στελέχη και γενικά οι κομματικοί. Αυτοί λοιπόν κατείχαν και τις καλύτερες θέσεις στον καταμερισμό εργασίας και τις θέσεις από τις οποίες μπορούσαν να ασκούν κάποιου είδους εξουσία. Αυτή η εξουσία λοιπόν στο βάθος του χρόνου διέφθειρε και δημιούργησε εναν ιδιότυπο κρατικό καπιταλισμό , ο οποίος κορυφώθηκε ως επεμβατικός ιμπεριαλισμός στις 3ες χώρες.
Την αλλαγή λοιπόν αυτή την ακολούθησαν και τα κόμματα των άλλων χωρών, όπως και το δικό μας, το ΚΚΕ.
Φτάνει όμως με την ιστορία, και ας περάσουμε στην σημερινή πραγματικότητα της ελληνικής συγκεκριμένα αριστεράς. Ποιά είναι όμως τα παραδείγματα αυτής της "μικροαστικοποίησης" της αριστεράς και πως γίνεται να αποδειχθούν οι ισχυρισμοί αυτοί.
Τα παραδείγματα και οι αποδείξεις είναι πάμπολλα. Ωστόσο εμείς έχουμε χάσει την ικανότητα να τα "ιχνηλατεύουμε". Την χάσαμε λόγω της ιδεολογικής αριστερής(μικροαστικής) ηγεμονίας που είχαμε και έχουμε έως και σήμερα(αν και αυτό άρχισε πλέον να αλλάζει τώρα τελευταία...). Γι αυτό και τα επιχειρήματα που θα παραθέσω μπορεί αρχικά να μην σας "κάτσουν" καλά, κυρίως εάν αυτοπροσδιορίζεστε ως αριστεροί, αλλά προσπαθήστε να τα σκεφτείτε με ένα πιο καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από την σύγχρονη ελληνική αριστερή θεώρηση.
Η αριστερά πλέον έχει περιοριστεί στην υπεράσπιση των προνομίων κάποιων "καστών" του δημοσίου. Και όταν μιλάμε για εργαζόμενους του δημοσίου, δε μιλάμε για απλούς εργαζόμενους, τύπου δασκάλων, καθηγητών κλπ, αλλά ρετιρέ, τύπου Φωτόπουλου...Δεν έχει πει τίποτα μέχρι τώρα για τους σκανδαλώδεις μισθούς κάτι τέτοιων τύπων και κάποιων άλλων που είναι τελείως ασυνεπείς με δουλειά τους, σε σημείο που δεν πανε καν. Και όμως υπάρχουν άτομα, στο ελληνικό δημόσιο που δεν πάνε καν στην δουλειά τους. Και η αριστερά συνεχίζει να αρνείται πεισματικά την αξιολόγηση και την αναδιάρθρωση του δημοσίου.
Κεκτημένα δικαιώματα θα σου πούνε...Και με τον λαό τι γίνεται; Τι γίνεται με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα; Τι γίνεται δηλαδή με τους χορηγούς του δημοσίου; Αυτού του δημοσίου που έχει κατασπαταλήσει τέτοιον απίστευτο πλούτο σε σημείο που μας ανάγκασε να απευθυνθούμε στο ΔΝΤ; Για αυτούς δεν προβλέπει τίποτα η αριστερά. Κήρυττε πριν κάποια χρόνια, προ κρίσης, για κατώτερο μισθό 1300, έλεγαν άλλοι, και 1400 , κάποιοι άλλοι. Γενικά όσο πιο αριστερά πήγαινες τόσο αυξάνονταν και το ποσό...
Η επιμονή της αριστεράς στην εξυπηρέτηση των προνομίων των γραφειοκρατών φαίνεται στην επιμονή που έχει στην αντίθεσή της στις αποκρατικοποιήσεις. «Εκποιείται δημόσια περιουσία», «θέλουμε κρατική επιχείρηση στον ΟΤΕ, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, στις ΔΕΚΟ». Όλοι αυτοί οι "αγώνες" δεν αποτελούν παρά υπεράσπιση των στενά οικονομικών συμφερόντων της μικροαστικής υπαλληλίας, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τα σκανδαλώδη προνόμιά της απέναντυ στις παγκόσμιες επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις.
Το προλεταριάτο δεν έχει να κερδίσει τίποτα από ένα διεφθαρμένο κράτος. Αντιθέτως αναγκάζεται να πληρώνει όλους αυτούς που έχουν κάτσει στο λαιμό του. Και όχι μόνο αυτό. Η αριστερά, αντιθέτως έχει κλείσει πάρα πολλές ελληνικές βιομηχανίες. Είτε χρησιμοποιώντας ως αφορμές ανύπαρκτες οικολογικές καταστροφές είτε προκαλώντας (και επιβάλλοντας) μακροχρόνιες απεργίες. Τελευταία παραδείγματα; Χαλυβουργία. Και πιο παλιά, λιπάσματα. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται και πολλές περισσότερες περιπτώσεις.
Οι θέσεις της αριστεράς πλέον, καλύπτουν μονάχα τις πιο ευτελείς μικροαστικές επιδιώξεις. Δηλαδή, την εξασφάλιση του ατόμου μέσω ενός παντοδύναμου κράτους-πατέρα. Μιλάμε για πολύ ατομικές και υλιστικές επιδιώξεις, τελείως αντίθετες με τις αξίες της "κοινωνικοκεντρικής" πολιτικής, που κανονικά θα έπρεπε να επιδιώκει να εκληρώσει.
Για κάποιο λόγο, ακόμη, έχει κερδίσει μία "αχρονικότητα". Και τι εννοώ. Το ΚΚΕ για παράδειγμα μπορεί να φέρει την πιο ακραία άποψη, την πιο ξεπερασμένη, πέρα από τις σύγχρονες εξελίξεις και όμως αυτή θα περάσει χωρίς κριτική από τον λαό. Θα πούνε: "ε δε βαριέσαι, μια ζωή τα ίδια λένε". Βέβαια, δεν είναι παράδοξο το ότι δεν έχει καμία κυβερνητική προοπτική το ΚΚΕ και οι λοιποί αριστεροί συνάδελφοί του και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μην βγει στις επόμενες εκλογές...
Την εποχή του σταλινισμού λοιπόν, αυτής της μαύρης εποχής του κομμουνισμού, λοιπόν ξεπήδησε η "αστική" τάξη νέου τύπου. Αυτοί ήταν οι γραφειοκράτες, τα μεγάλα στελέχη και γενικά οι κομματικοί. Αυτοί λοιπόν κατείχαν και τις καλύτερες θέσεις στον καταμερισμό εργασίας και τις θέσεις από τις οποίες μπορούσαν να ασκούν κάποιου είδους εξουσία. Αυτή η εξουσία λοιπόν στο βάθος του χρόνου διέφθειρε και δημιούργησε εναν ιδιότυπο κρατικό καπιταλισμό , ο οποίος κορυφώθηκε ως επεμβατικός ιμπεριαλισμός στις 3ες χώρες.
Την αλλαγή λοιπόν αυτή την ακολούθησαν και τα κόμματα των άλλων χωρών, όπως και το δικό μας, το ΚΚΕ.
Φτάνει όμως με την ιστορία, και ας περάσουμε στην σημερινή πραγματικότητα της ελληνικής συγκεκριμένα αριστεράς. Ποιά είναι όμως τα παραδείγματα αυτής της "μικροαστικοποίησης" της αριστεράς και πως γίνεται να αποδειχθούν οι ισχυρισμοί αυτοί.
Τα παραδείγματα και οι αποδείξεις είναι πάμπολλα. Ωστόσο εμείς έχουμε χάσει την ικανότητα να τα "ιχνηλατεύουμε". Την χάσαμε λόγω της ιδεολογικής αριστερής(μικροαστικής) ηγεμονίας που είχαμε και έχουμε έως και σήμερα(αν και αυτό άρχισε πλέον να αλλάζει τώρα τελευταία...). Γι αυτό και τα επιχειρήματα που θα παραθέσω μπορεί αρχικά να μην σας "κάτσουν" καλά, κυρίως εάν αυτοπροσδιορίζεστε ως αριστεροί, αλλά προσπαθήστε να τα σκεφτείτε με ένα πιο καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από την σύγχρονη ελληνική αριστερή θεώρηση.
Η αριστερά πλέον έχει περιοριστεί στην υπεράσπιση των προνομίων κάποιων "καστών" του δημοσίου. Και όταν μιλάμε για εργαζόμενους του δημοσίου, δε μιλάμε για απλούς εργαζόμενους, τύπου δασκάλων, καθηγητών κλπ, αλλά ρετιρέ, τύπου Φωτόπουλου...Δεν έχει πει τίποτα μέχρι τώρα για τους σκανδαλώδεις μισθούς κάτι τέτοιων τύπων και κάποιων άλλων που είναι τελείως ασυνεπείς με δουλειά τους, σε σημείο που δεν πανε καν. Και όμως υπάρχουν άτομα, στο ελληνικό δημόσιο που δεν πάνε καν στην δουλειά τους. Και η αριστερά συνεχίζει να αρνείται πεισματικά την αξιολόγηση και την αναδιάρθρωση του δημοσίου.
Κεκτημένα δικαιώματα θα σου πούνε...Και με τον λαό τι γίνεται; Τι γίνεται με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα; Τι γίνεται δηλαδή με τους χορηγούς του δημοσίου; Αυτού του δημοσίου που έχει κατασπαταλήσει τέτοιον απίστευτο πλούτο σε σημείο που μας ανάγκασε να απευθυνθούμε στο ΔΝΤ; Για αυτούς δεν προβλέπει τίποτα η αριστερά. Κήρυττε πριν κάποια χρόνια, προ κρίσης, για κατώτερο μισθό 1300, έλεγαν άλλοι, και 1400 , κάποιοι άλλοι. Γενικά όσο πιο αριστερά πήγαινες τόσο αυξάνονταν και το ποσό...
Η επιμονή της αριστεράς στην εξυπηρέτηση των προνομίων των γραφειοκρατών φαίνεται στην επιμονή που έχει στην αντίθεσή της στις αποκρατικοποιήσεις. «Εκποιείται δημόσια περιουσία», «θέλουμε κρατική επιχείρηση στον ΟΤΕ, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, στις ΔΕΚΟ». Όλοι αυτοί οι "αγώνες" δεν αποτελούν παρά υπεράσπιση των στενά οικονομικών συμφερόντων της μικροαστικής υπαλληλίας, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τα σκανδαλώδη προνόμιά της απέναντυ στις παγκόσμιες επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις.
Το προλεταριάτο δεν έχει να κερδίσει τίποτα από ένα διεφθαρμένο κράτος. Αντιθέτως αναγκάζεται να πληρώνει όλους αυτούς που έχουν κάτσει στο λαιμό του. Και όχι μόνο αυτό. Η αριστερά, αντιθέτως έχει κλείσει πάρα πολλές ελληνικές βιομηχανίες. Είτε χρησιμοποιώντας ως αφορμές ανύπαρκτες οικολογικές καταστροφές είτε προκαλώντας (και επιβάλλοντας) μακροχρόνιες απεργίες. Τελευταία παραδείγματα; Χαλυβουργία. Και πιο παλιά, λιπάσματα. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται και πολλές περισσότερες περιπτώσεις.
Οι θέσεις της αριστεράς πλέον, καλύπτουν μονάχα τις πιο ευτελείς μικροαστικές επιδιώξεις. Δηλαδή, την εξασφάλιση του ατόμου μέσω ενός παντοδύναμου κράτους-πατέρα. Μιλάμε για πολύ ατομικές και υλιστικές επιδιώξεις, τελείως αντίθετες με τις αξίες της "κοινωνικοκεντρικής" πολιτικής, που κανονικά θα έπρεπε να επιδιώκει να εκληρώσει.
Για κάποιο λόγο, ακόμη, έχει κερδίσει μία "αχρονικότητα". Και τι εννοώ. Το ΚΚΕ για παράδειγμα μπορεί να φέρει την πιο ακραία άποψη, την πιο ξεπερασμένη, πέρα από τις σύγχρονες εξελίξεις και όμως αυτή θα περάσει χωρίς κριτική από τον λαό. Θα πούνε: "ε δε βαριέσαι, μια ζωή τα ίδια λένε". Βέβαια, δεν είναι παράδοξο το ότι δεν έχει καμία κυβερνητική προοπτική το ΚΚΕ και οι λοιποί αριστεροί συνάδελφοί του και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μην βγει στις επόμενες εκλογές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου